دین برنامه حرکت انسان به سوی خدا، در ضمن زندگی در دنیا و ساختارهای دنیایی است. تعابیری هم که دین در زمینه هویت خود دارد گویای همین واقعیت است. بحث اهداف دین به جهت دست یابی به هویت گزاره های دین و ظرفیت معنایی آنها برای برنامه سازی و سیستم سازی در زندگی، اهمیت حیاتی دارد. زیرا اگر اثبات شود اهداف دین فقط به مناسبات فردی فقط انسان و فقط در رابطه عبادی با خدا منحصر نیست بلکه تمام ساختارها و سیستم های زندگی موجودات را در شبکه ای از روابط با یکدیگر در بر دارد تا با ایجاد عدل شبکه ای، بشریت بتواند احساس اجمالی خود از وجود خداوند را به احساس و ادراکی تفصیلی از علم و قدرت و حیات بی نهایت او برساند، در این صورت گزاره های دین ظرفیتی نه صرفا عبادی و نه صرفا ارشادی و نه صرفا امضایی، بلکه ظرفیتی برنامه ریزانه و راهبردی برای تولید سیستم ها و ساختارهای مورد نیاز در زندگی دنیایی برای عبور و اتصال به خداوند خواهند داشت. در این نوشتار از دو نگاه برون دینی و درون دینی به تحلیل اهداف دین پرداخته شده است و در نهایت اهداف دین در دو لایه ارائه شده است: دین، در لایه میانی و زمینه ساز، عدل شبکه ای را، و در لایه نهایی، حس حضور خداوند(شاخص عبودیت) را هدف خود می داند. دین برای تحقق این اهداف، سیستم های خداافزا را برای بشریت طراحی و ارائه کرده است تا بشر به طور موازی در عین حال که نیازهای دنیایی خود را مدیریت می کند با حرکت و جریان در این سیستم های مدیریتی، حس روزافزون از حضور خداوند را در قلب و دل خود بیابد. این دو هدف به صورت اهداف تفصیلی هجده گانه ای که برگرفته از تعابیر خود دین است نیز ارائه شده است. توجه به اهداف دین در فرآیند اجتهاد و استخراج سیستم های زندگی از منابع دین، سبب کارآمدی دین در محیط رقابت با آرا و سیستم های بشری شده و انتم الاعلون ان کنتم مومنین را آشکار می کند.