تعطیلـی مناسـک، حرمهـای مطهـر، مسـاجد و بـه تبـع آن شـیوه نقشآفرینـی و کنشگـری حـوزه علمیـه در مواجهـه بـا کرونـا، یکـی از موضوعات مهمی اسـت کـه مـورد توجه کارشناسـان و صاحبنظـران حوزه دینداری و سیاسـتگذاران فرهنگـی کشـور قـرار گرفـت. در ایـن میان دو نـگاه به صورت جـدی در محافل علمی و رسـانهای مطرح شـده اسـت: گروهـی بـر ایـن بـاور بودند، كه حـوزه علمیـه در مواجهه با تصمیمات سـتاد ملی کرونـا، رویکـردی منفعالنـه داشـته و بدون توجـه به پیامدهای مذهبـی، فرهنگیً منظـر بهداشـتی را در تصمیمگیـری ملاک قـرار داده و بر این و اجتماعـی، صرفـا اسـاس حـوزه علمیـه تنها شـنوا و مجری تصمیمات سـتاد ملی بوده اسـت؛ گروهـی دیگـر نیـز معتقدنـد، اگرچـه حـوزه علمیـه در فراینـد سیاسـتگذاری فرهنگـی در کشـور نقـش ممتـازی ندارد، ولـی در این زمانـه و در موضوع کرونا، نحـوه مواجهـه و حضـور حـوزه علمیه در ایـن بحران در پذیـرش تعطیلی حرمهای مطهـر و حضـور نماینـده حـوزه علمیـه در تصمیمگیـری سـتاد ملـی، تجربـهای شایسـته و ممتـاز در تاریـخ حوزه اسـت.