نـگاه تمدنـی در دورههـای قبـل از انقلاب بـه ایـران انباشـته از مفاهیم عرفیِ نهفتـه در تاریخ لفظ و دنیـوی بـود، در حالیکـه بعـد از انقلاب از معنـای سـکوالر«تمـدن» بـه مفهومـی دینـی، اسلامی و حتـی معنـوی تحـول یافـت. فلسـفه تمـدن و تمدنپژوهـی و فراینـد تمدنـی در غـرب در مسـیر تفکیک دین از زندگی بوده اسـت، در حالیکه فلسـفه تمدن بعـد از انقلاب ارائـه الگویـی نظـری و عملـی از زیسـت اینجهانی و عینیت بخشـیدن و تمدن پژوهـی در ایـران بعـد از انقلاب جامع (اسلام) بوده اسـت. با این رویکرد تمدنشناسـی و تمدنسـازی در ایران جامـع بـه دیـن موردتوجـه سیاسـتمداران در نظـام جمهـوری اسلامی و محققـان و پژوهشگـران حوزوی قرار گرفته اسـت. نگارنـده بـا یـک نـگاه ویژه مطالعات تمدنی را در عرصههای سیاسـی و پژوهشـی میکاود و بـا مروری به برخی فعالیتهـا و دسـتآوردها، آسـیبهای این دسـت مطالعـات را میشناسـاند و نتیجه میگیـرد به رغم نقصها و کمبودهـای تأملات و تحقیقـات تمدنـی درایران نسـبت به مطالعـات تمدنی در جهان اسلام، اهمیت تجربه میدانـی جمهـوری اسلامی در عرصههـای تمدنی انکارناپذیر اسـت.