تصوف در جهان اسلام دارای خاستگاه تسنّن است و به مثابه جریانی اجتماعی، از قرن دوم به بعد شکل می گیرد. در بسیاری از موارد، بنا به دلایل متعددی، این جریان از جانب حاکمیت سیاسی وقت، مورد حمایت قرار گرفته است. هم زمان با فتنه ی مغول ، ظهور ابن عربی، سده های هفتم و هشتم هجری را به ادواری تبدیل کرد که تصوف و طریقت های مختلف صوفیانه از نقش پررنگی برخوردار بوده اند و تبدیل به یک مکتب می گردد. هم زمان با بسط اندیشه های صوفیانه در جهان اسلام،در قرن هشتم ،آشتی تصوف با تشیع امامیه شکل گرفت. اما این روابط در آستانه تأسیس سلسله صفوی، به حدی گسترش یافت که مفاهیمی چون ولایت، در آمیزه ای از مضامین شیعی صوفی، زمینه را برای کارکرد سیاسی آن مستعد ساخت. خانقاه نشینان صفوی برای نخستین بار، تشیع امامیه را در ایران رسمیت دادند. اما شاهان صفوی که برای کشورداری به شرع و قوانین فقهی آن نیازمند بودند، گزیری جز تغییر پشتوانه ی حکومت خود از طریقت به شریعت نداشتند. موضوعی که نه تنها برتری شریعت و نمایندگان آن، یعنی فقها را باعث شد، بلکه در عمل چندین قرن تعامل تشیع و تصوف را به تقابل کشانید.اما تصوف فارغ از انحرافاتش، در فرهنگ و تمدن اسلام به خصوص در ادبیات،هنر،گسترش اسلام ،روضه خوانی،ورزش زورخانه ای،معماری،تربیت و آموزش،سیاست، قیام ها و نهضت ها ،مبارزه با استعمار و همچنین شکل گیری سلفیه در هند تأثیر گذار بوده است. براین اساس، هدف پژوهش حاضر بررسی تاثیرگذاری صوفیه در فرهنگ و تمدن اسلامی از قرن هفتم تا قرن دوازدهم هجری است.