(ابن خلدون)(1332/1306)، نخستین فیلسوف تاریخ است. ابن خلدون هم قبل از زمان خودش و هم بعد از زمان خودش، بی بدیل و بی مانند است و کسی به پای او در فلسفه تاریخ نمی رسد. اساسا خود مسلمانان (ابن خلدون)را نشناختند. کسی بعد از ابن خلدون در بین مسلمانان ظهور نکرد و شارح آثار آن نباشد. در دوره معاصر توسط اروپائیان شناخته شد و به جهانیان معرفی گردید. ابن خلدون نگاهش به تاریخ یک نگاه فلسفی و واقع گرایانه است. نگاه ابن خلدون به تاریخ، نه الهی و نه شهودی و نه اشراقی هست. ابن خلدون در تاریخ، دنبال اراده و تقدیر الهی نمی گردند. کتاب (العبر) و (مقدمه) اثر ابن خلدون هستند. نزدیک به سه قرن بعد در کناره های دریای مدیترانه فیلسوفی دیگر ایتالیای ظهور کرد بنام (جان باتیستا ویکو)(1668/1744). فلسفه تاریخ ویکو به لحاظ اصولی خیلی نزدیکی و شباهت دارد به فلسفه تاریخ ابن خلدون، هردو در یک فضای گفتمان مشابه می اندیشیدند. بین ابن خلدون و ‌ویکو فاصله جغرافیایی و زمانی زیاد بود. ابن خلدون مربوط به سده 14 میلادی و‌ ویکو مربوط به سده 17میلادی است. ابن خلدون در شمال آفریقا بود و ویکو در ایتالیا بود. فهم آنان نسبت به سیرو جریان تاریخ تا حدودی دارای اصول مشترک است. نگاه چرخه ای، دورانی و تکرار شونده نسبت به سیر و‌حرکت جریان تاریخ داشتند. همچنین دیدگاهشان در مورد (تمدن) هم نزدیک است و هردو بر این باورند که هر تمدنی آغاز و انجامی دارد و هردو آنرا به چند مرحله ای تقسیم کرده اند. ابن خلدون ،نخستین فیلسوف نظری تاریخ است. جیام باتیستا ویکو فیلسوف ایتالیایی دومین فیلسوف است. در آستانه ورود از قرون وسطی به قرون مدرن است ابن خلدون و ویکو جزو فلاسفه تاریخ پیشامدرن هستند محسوب میشوند.