در این پژوهش تلاش شده است تا فرایند ساخت امت اسلامی در دوره معاصر از وضعیت عدم جنگ تا وضعیت همگرایی حداکثری مورد توجه قرار گیرد. محقق محترم با خوش‎بینی به آینده جهان اسلام احتمال تشکیل اتحادیه، فدراسیون و یا کنفدراسیون در جهان اسلام را بر اساس یافته‎های پژوهش مدنظر قرار می‎دهد. به نظر نگارنده اگر چه همگراییِ اقتصادی و سیاسی، در مقایسه با همگرایی عقیدتی – هنجاری از رجحان بالاتری در نظریه های همگرایی برخودار است، اما تأکید صرف بر همگرایی ناشی از موسساتِ اقتصادی و سیاسی منطقه ای جهان اسلام، بیشتر همگرایی اقتصاد دانان، حقوق دانان و سیاست مداران است تا همگرایی امت اسلامی، و به همین دلیل دچار بی ثباتی خواهد بود. بنابر این برای حصول به وحدت اسلامیِ تکامل یابنده و با ثبات، دستیابی به «همگرایی عقیدتی و مذهبی» در مقایسه با وجوه اقتصادی، سیاسی وامنیتی همگرایی از اهمیت بالاتری برخوردار است. به همین دلیل است که استعمارگران همواره اختلافات و شکاف های مذهبی را در جهان اسلام دامن می زنند. پیشنهاد این پژوهش «الگویی تلفیقی و چند وجهی» شامل وجوه: فرهنگی- ارتباطی، اقتصادی – مبادلاتی و سیاسی- امنیتی است که مراتب سه گانه همگرایی شامل: پیوستگی، همبستگی و همگرایی را در تمامی سطوح اجتماعی و سیاسی کشورهای مسلمان از طریق تعاملات منطقه ای ایجاد نماید، و در درازمدت به سوی مرکز سیاسی واحدی در چارچوب اتحادیه، کنفدراسیون و یا فدراسیون، رهنمون سازد.