یکی از معضلات بزرگ کشور ما در دویست سال اخیر این است که مطالعات مربوط به حوزه فرهنگ، سیاست، مطالعات اجتماعی، دین و تصمیم گیری های مربوط به حوزه علوم انسانی از جانب افرادی سرپرستی و هدایت و برنامه ریزی می شود که نه تنها ورودی به این مباحث ندارند بلکه اساساً تحصیلات آکادمیک آنها نیز در حوزه های دیگر بوده و علم گرایی، تخصص گرایی نیز یکی از شعارهای این جریان تحصیل کرده و روشنفکر ایران در دوران معاصر است. از مجموعه های عجیبی که اخیراً انتشار یافته است، کتاب جریان شناسیب فرهنگی بعد از انقلاب اسلامی ایران است که زیر نظر آقای مهندس میرسلیم صورت گرفته است. در این مجال به نقد و بررسی این اثر پرداخته می شود.