كتاب «جريان شناسي فرهنگي بعد از انقلاب اسلامي ايران» در شهريور 1379 توسط معاونت فرهنگي ـ اجتماعي مركز تحقيقات استراتژيك مجمع تشخيص مصلحت نظام به دبيرخانه شوراي عالي انقلاب فرهنگي پيشنهاد شد و پس از تصويب، از سوي دبيرخانه مذكور، مركز جهاد دانشگاهي به عنوان مجري طرح و مهندس سيد مصطفي ميرسليم به عنوان ناظر طرح تعيين شدند. كتاب در سال 1384 توسط انتشارات مركز بازشناسي اسلام و ايران(انتشارات باز) چاپ و منتشر شد و از اين حيث كه در زمره معدود كتاب هايي است كه به بحث جريان شناسي فرهنگي پس از انقلاب اسلامي پرداخته است، شايسته تقدير و سپاس است. نوع كساني كه به مباحث جريان شناسي معاصر مي پردازند، از ورود به ساحت هايي كه بازيگران آن ساحت ها هنوز زنده هستند و هرگونه قضاوت درباره آن ها پيامدهاي خاص خود را به وجود مي آورد، ابا مي كنند. با اين حساب، بايد تحقيق آقاي ميرسليم و همكاران محققش را قدر دانست و مغتنم شمرد كه پذيرفته اند تا درباره كساني صحبت به ميان آورند كه بسياري از آن ها بالفعل از صاحب منصبان و مسئولان مي باشند. با وجود همه زحماتي كه نويسندگان محترم متحمل شده اند، كتاب ـ همچون هر كتاب ديگري كه راه نرفته را باز مي كند ـ داراي ابهامات و اشكالات فراواني است. اين نوشتار در صدد است تا به برخي از مهم ترين آن ها اشاره كند.