میرداماد، از حکما، فقها و رهبران برجسته امامیه، در عصر شاه عباس صفوی است. در مقاله حاضر ابعاد و وجوه تازه ای از سوانح احوال و افکار و آراء سیاسی – اجتماعی وی مورد بررسی قرار گرفته است. جایگاه و منزلت دینی و علمی وی باعث شده بود تا در مسائل ایران و جهان اسلام وارد شده و برای حل مشکلات رهنمودهایی را ارائه نماید. اعتقاد به آموزه کلامی امامت باعث شده بود تا میرداماد نتواند به سلطنت صفویه مشروعیت دهد، اما با تکیه بر مبانی فقهی و در حد «قدر مقدور» در انجام وظایف دینی و سیاسی خود اهتمام داشت.