در میان عناصر آسیایی فارسی زبانان شبه قاره هند و ایران از قرن ۱۸ م/۱۲ه. ق به گونه ای مستمر در پیوند جدیدی با اروپائیان قرار گرفتند و از همان زمان نوشته هایی درباره آنان از خود بر جای نهاده اند که می توان این آثار را به لحاظ شکلی و اصالت برداشت های آنان از غرب در دو گروه کلی شنیده ها و پدیده ها و جای داد