1. این کتاب در میان آثار رسول جعفریان هنوز به استقرار نظری لازم نرسیده و از همین‌رو فاقد جمع‌بندی است.
2. کتاب تقریبا از کتاب‌شناسی و تلخیص کتاب‌های مختلف تجاوز نکرده است.
3. نویسنده در مقام توصیف و تحلیل آثار سید قطب، به مراحل مختلف فکری او توجه ننموده، مرحله دوم تمدنی سید قطب را تقریر کرده و آنگاه مرحله سوم یا همان مرحله سلفی را نتیجه‌گیری نموده است.
4. دکتر جعفریان در یک مسیر عاطفی و احساسی، از انبوه نوشته‌های تمدنی بدون هیچ تحلیل و منطقی نتیجه گرفته است که این همه نوشته‌های انباشته، صرفا بلاغی و جدلی و احساسی بوده است.
5. استاد جعفریان اساسا تفکیکی بین «غرب مانده در غرب» و «غرب آمده به شرق» ننموده و در مقام نقد منتقدان مشروطه‌خواهان در ایران، خرده گرفته است که آنها غرب نرفته بودند.
6. ایشان به تغییر مفهومی بزرگی که از مفهوم تمدن به مثابه «تجدد» در دوره قبل از انقلاب، به مفهوم تمدن به مثابه «امت» در دوره بعد از انقلاب صورت یافته، تفطن لازم را نداشته اند.
7. و بالاخره جعفریان در فرایند تآلیف کتاب، قلم و لحن و گفتار خود را در همین گفتمانِ ضعیف تمدنی شکل داده (آنگونه که خود ایشان می گوید) و کتاب را در سطح فرهنگی نیز نه سازنده بلکه تحقیرکننده صورت داده است.

.