فرهنگ، مهم ترين جلوه و نماد بيروني و خارجي از انسانيت بشر است. از اين رو شخصيت هر كسي را براساس فرهنگ وي مي سنجند. هم چنين فرهنگ هر جامعه به عنوان مهم ترين معيار سنجش و داوري درباره آن جامعه و بيانگر ميزان رشد و تكامل آن در مسير درست كمالي به شمار مي آيد. بر اين اساس قرآن به مسايل فرهنگي بيش از هر مسئله ديگر بها داده و آموزش و پرورش انساني را در اين مسير مورد توجه و اهتمام ويژه قرار داده است. بسياري از آموزه هاي قرآني به حوزه فرهنگ سازي توجه داشته و دستورهايي به اين منظور صادر كرده است. حوزه مسايل تربيتي كه به اشكال مختلف در قرآن مورد توجه است بازتابي از اين توجه قرآن به مسئله فرهنگ سازي مي باشد؛ زيرا هر جامعه اي در صورتي مي تواند در مسير الهي و صراط مستقيم گام بردارد كه آموزش فرهنگ سازي درست زندگي در آن مورد اهتمام باشد و مردم در مسير درست جامعه پذيري آموزش ديده و پرورش يابند. بسياري از رفتارهاي فردي و اجتماعي همواره نيازمند بازسازي و بهسازي است؛ زيرا به علل دروني و بيروني، انسان گرايش هاي افراطي و تفريطي پيدا مي كند كه خود عامل مهم كژروي انسان است. تأكيد بر اعتدال و ميانه روي در همه حوزه ها و ارايه مسير كمالي به نام راه راست و صراط مستقيم از آن روست تا همواره با معيار و ميزاني، جلوي كژروي ها گرفته شود. يكي از روش هاي قرآن براي فرهنگ سازي درست و سازنده، ارايه الگوي مناسب در همان زمينه است تا به عنوان معيار و ملاك داوري هميشه در جلو چشم باشد. نويسنده در اين نوشتار بر آن است تا به نقش ارايه الگوهاي مناسب در حوزه فرهنگ سازي از ديدگاه قرآن توجه دهد و تحليل و تبيين قرآن را در اين زمينه يادآور شود. با هم اين مطلب را از نظر مي گذرانيم.