عصر اموی نزدیک به یک قرن(سال 40 تا 132هجری) از تاریخ اسلام را در بر می گیرد. در این دوره فراز و نشیب های سیاسی ، اقتصادی ،نظامی و فرهنگی برای مسلمانان بوجود آمد؛فتوحات صورت گرفت و سرزمین های زیادی به قلمرو اسلامی افزوده شد.مسلمانان با قومیت ها،فرهنگ ها و آداب و رسوم گوناگون در کنار یکدیگر با محوریت الله ، قرآن و رسول الله (ص) قرار گرفتند.سوال اصلی این است که نقش و جایگاه نظام اقتصادی امویان در تمدن اسلامی چه بوده است ؟ نگارنده با رویکردی توصیفی – تحلیلی همراه با تتبع و بررسی منابع تاریخی مربوط به عصر امویان این فرضیه را مطرح و تبیین می نماید‌، که نظام اقتصادی عصر اموی با مولفه ها و ویژگی های خاص خود نقشی قابل توجه درآن عصر و به تبع آن در تمدن اسلامی داشته است. وازاین‌ طریق-توانستند قلمرو گسترده خود را اداره و تمدن سازی نمایند.این‌نظام بر مبانی خاص مانند عصبیت قبیله ای و اقتصاد انحصاری، توسعه تجارت ،مالکیت فردی و زمینداری، توسعه رفاه فردی و افزایش درآمد جهت حفظ قدرت و حکومت و توسعه عرب گرایی و فتوحات استوار بوده است. منابع مالی آنها شامل خراج ، عشر ،جزیه(مالیات سرانه)، مالیات های نامشروع و جدید، هدایای مهرگان و نوروز، زکات ، خمس غنائم ،بطایح عراق بوده است.در عرصه های کشاورزی ، تجارت، بازرگانی وصنعت اقداماتی انجام شد که آثار ونتایج مهم اقتصادی در تمدن اسلامی داشت . آنها با این وجود بااتخاذ سیاست هایی مانند افزایش مالیاتها، وضع مالیاتهای نامشروع و جدید، تبعیض میان عرب و عجم ، ترویج اشرافیگری و جمع آوری مال و ثروت باعث دوری مسلمانان از ارزش های دینی شدند، که این ازمهم ترین آسیب هایی بودکه آنان به فرهنگ وتمدن اسلامی وارد ساختند.