هدف این پژوهش بررسی جایگاه سیر و سیاحت در قرآن و روایات اسلامی و بازتاب آن در تمدن اسلامی از قرن 3 تا 7 می باشد، این پژوهش، کاربردی می باشد و روش اجرای آن به صورت تحلیلی و توصیفی می باشد. نتایج بدست آمده حاکی از آن است که سیر و سیاحت در مکتب اسلام جایگاه خاصی دارد و بر اهمیت و ضرورت آن، چه در آیات قرآن کریم و چه در روایات و متون مذهبی، بسیار سفارش شده است. این تاکید بنا به فواید و آثار گوناگونی است که در سیر و سیاحت نهفته است. مطالعه آثار تاریخی، عبرت گیری از احوال و آثار گذشتگان، رشد نیروی تفکر و تعقل انسان، تفکر در اسرار آفرینش و آشنایی با آیات و پدیده های خداوند، دانش اندوزی و کسب تجربه، آشنایی با آداب و راه و رسم زندگی دیگر مردمان، تحصیل منافع اقتصادی، سلامت جسم و روح، دفع اندوه ها و ناراحتی ها و غیره، از جمله آثاری است که در آیات و روایات برای سیر و سیاحت ذکر شده است و. همچنین مهم ترین عوامل توجه به سیاحت در قرآن و احادیث عبارت ند؛ از افزایش رویه مشارکت و اتحاد جوامع مسلمان و ضرورت اتحاد آنان، نیاز به آشنایی با علوم و فنون سرزمین های دیگر همچنین نیاز به تبلیغ دین اسلام و معرفی دین اسلام به سرزمین های مجاور از مهم ترین عوامل تشویق به سیرو سیاحت می باشد. سیاحت در قرون 3 تا 7 در جهان اسلام مورد توجه فراوان بود و نتایج بسیار سودمندی همچون گسترش علم و دانش ، آشنایی با اقوام مختلف و آداب و رسوم آنان ، گسترش دین اسلام و مذاهب مختلف همچون تشیع شد.