دولت صفوی یکی از مهم‌ترین دولت‌هایی است که اثرات مهم و دیرپای هویتی در ایران به‌جا گذاشته است. عملکرد این دولت به‌گونه‌ای بوده که ساختار سیاسی و بین‌المللی و نیز فرهنگی و تمدنی امروز ایران بر پایه آن استوار است. این دولت ضمن رسمیت بخشیدن به تشیع در ایران، موقعیت جدیدی را برای ایران در عرصه بین‌الملل تعریف نموده و اقدامات فراوانی در حوزه‌های علمی، هنری و صنایع انجام داد که به‌عنوان شاخص در معرفی فرهنگ و تمدن شیعی شناخته می‌شوند و بررسی و تحلیل زوایای مختلف این مسائل بسیار ضروری است. عصر صفویه در بررسی تاریخ فرهنگی ایران، به عنوان دوره ای نسبتا طولانی مدت، از اهمیت بسیاری برخوردار است. بررسی مستندات تاریخی موجود نشان می دهد این عصر نقش بسیار مهمی در تحولات فرهنگی تاریخ ایران داشته است و اصفهان به عنوان پایتخت ایران در زمان صفویه کانون توجه بوده است که توسط شاه عباس اول انتخاب شد. شکل‌گیری جکومت صفوی باعث ایجاد مسائل و تحولاتی جدید در تشیع شد. تا پیش از عصر صفویه، شیعیان به عنوان یک اقلیت محسوب می شدند. اما با ظهور علمای شیعه، زمینه بسط و گسترش آموزه های شیعی فراهم می گردد. از دستاوردهای دینی و ملی حکومت صفویه می توان به این نکات اشاره کرد: تشکیل حکومت متمرکز در سراسر ایران با مطیع نمودن حکام ولایات و مناطق مختلف، شیعه کردن حاکمیت و مردم که تمام نقاط ایران را تحت تاثیر قرار داد. تشکیل چنین حکومتی زمینه را برای فعالیت گسترده علمای دیگر شیعه همچون شیخ بهایی و میرداماد فراهم ساخت.