فرهنگ در تعابیر مختلف یک معنای اعتباری در متن اجتماع انسانی به شمار می رود که به نوعی برآمده از بایدها و نبایدهای مبتنی بر حقایقی است که در نهاد اجتماع بشری و بر محوریت نیاز های یک جامعه مدنی، در ابعاد فردی و اجتماعی، به تدریج حاکم بر اخلاق و رفتارهای انسانی شده و هویت این اجتماع به حساب می رود؛ مهندسی فرهنگی یک رویکرد سیستمی، به معنای طرّاحی، سازماندهی و معماری ساختاری برای جا نمایی اجزاء فرهنگ، اعم از فرهنگ ملی، فرهنگ عمومی، فرهنگ تخصصی و فرهنگ سازمانی است که درصدد تنظیم روابط این اجزاء و تبیین نقاط ضعف و قوت آن در این سیستم می باشد. در مقابل مکاتب بشری، قرآن کریم برای فرهنگ، اندیشه، اخلاق و باورهای انسانی قائل به اصالتی حقیقی است که در پرتو اعتبارات(بایدها و نبایدها) همواره متناسب با فطرت بشر، در چهارچوبی نمای کلی زندگی انسان و تمام اجزاء فرهنگ را برای فرد و اجتماع هر دو لحاظ نموده و در نهایت دقت و کمال مولّفه های فکری و بنیادین یک فرهنگ متعالی را تشریع و معرفی کرده است که می توان این نمای کلی را در سه محور حقیقی خدا، انسان و نظام هستی، پایه ریزی نمود و پایبندی به اعتبارات قرآنی روابط این سه با هم را از مهم ترین مولفه های مهندسی فرهنگی قرآن در تحقق مدینه فاضله و تمدن مبتنی بر یک نگرش توحیدی به شمار آورد که در ایدئولوژی خود، اجتماع را به سوی این مطلوب یعنی تحقق تمدن اسلامی سوق می دهد. لذا این پژوهش با رویکردی ایجابی درصدد تبیین تحلیلی هندسه اصول فرهنگی برآمده از متن قرآن در چهارچوبی سیستمی می باشد که اجزای این سیستم، معانی حقیقی ثابت و فطری انسانی است؛ که با دو رکن معرفت و قاعده لطف درصدد حاکمیت ارزش های انسانی بر حوزه های مختلف یک جامعه می باشد که از راه تکیه بر کرامت انسان و جایگاه او در جهان بینی قرآن، محقق می گردد.