جایگاه تمدنهای خاور باستان در تاریخنگاری رنسانس (با تاکید بر تمدن ایران باستان) به کوشش محمد پاک فطرت جایگاه تمدنهای خاور باستان در آثار نگاشته شده دوران رنسانس، یکی از مهمترین مباحث تاریخنگاری این دوران است. در حقیقت میتوان گفت که تاریخنگاران این دوره به دلایلی چند توجه ویژهای به تمدنهای منطقه خاور باستان داشتهاند. تمدنهای باستانی ایران، مصر، بابل، آشور، یهودیه، فینیقی و لیدی از جمله تمدنهای این منطقه به شمار میروند که مورد توجه تاریخنگاران اروپایی، و به ویژه تاریخنگاران ایتالیایی این دوران بودهاند و در این میان تمدن ایران باستان جایگاه ویژهای درآثار آنها داشته است. در حقیقت درگیریهای میان تمدن ایران باستان و تمدنهای یونان و روم باستان سبب نشد تا دیدگاهی منفی نسبت به تمدن ایران باستان در تاریخنگاری ایتالیا در دوران رنسانس پدید آید؛ بلکه تاریخنگاران و اندیشمندان ایتالیایی این دوران مانند بارتولومئو اسکالا، پوجو براچیولینی، ماتئو پالمیری و نیکولو ماکیاوللی دارای دیدگاه مثبتی نسبت به تمدن ایران باستان بودهاند، و در دیدگاه آنها این تمدن همپایه با تمدنهای یونان و روم باستان بوده است. تمدنهای منطقه خاور باستان مورد توجه تاریخنگاران سایر کشورهای اروپایی نیز بود، که در این میان تمدن ایران باستان جایگاه ویژهای در آثار آنها داشت. افرادی مانند آدام اهل اوسک، میشل دو نستردام، یوهان برنهارد فیشر فن ارلاخ و جان لوکلرک تاریخنگاران دیگر کشورهای اروپایی دوران رنسانس بودند که تمدنهای منطقه خاور باستان، و به ویژه تمدن ایران باستان جایگاه ویژهای در آثار آنها داشت. این پژوهش در پی آن است تا با روش توصیفی تحلیلی و بر مبنای روش تاریخی و با استناد به منابع اصلی جایگاه تمدنهای منطقه خاور باستان و به ویژه تمدن ایران باستان را در تاریخنگاری دوران رنسانس مورد بررسی قرار بدهد