این پژوهش باهدف شناخت و مطالعه تطبیقی تصویر پیکر انسان (مرد) در نقش‌برجسته‌های فرهنگ‌های پارسی و پارتی پیش از اسلام به تحقیق پیرامون کارکرد وتحلیل این آثار نمادین، درتمدن‌های ذکرشده با روش توصیفی -تحلیلی می‌پردازد. ابزار گردآوری اطلاعات در این رساله بر گرفته از تحقیقات اسنادی- کتابخانه ای و میدانی جهت جمع‌آوری منابع ومطالب می باشد. نگاهی اجمالی به هنر ایران باستان نشان می‌دهد که نقوش دوران کهن، برگرفته از آیین ها، باورها و رسومی است که در طی قرون متمادی ویژگی های منحصر به فرد خویش را حفظ کرده است. اگر رجعت به گذشته و اخذ آنچه با فرهنگ و شرایط امروزی سازگار است، مطابق با اصول انجام پذیرد، آنگاه گنجینه عظیمی از آثار ناشناخته ی فرهنگ و تمدن ایران آشکار می گردد که نه تنها در تقویت هنر بومی مؤثر خواهد بود، بلکه نیازهای جامعه ی هنری امروز را برآورده ساخته و حتی می توان به رواج آن در میان سایر ملل نیز امید داشت. در این بین، آنچه اهمیت دارد استفاده و کاربرد آگاهانه ی این ذخایر است، چرا که در غیر این صورت صدمات جبران ناپذیری به پیکره ی آن وارد خواهد شد. در جهان امروز پیکره‌ها و نقوشی از انسان های هزاره‌ها بر جای مانده که هریک بازگوکننده ی رازورمزهای نهانی می باشند و بشر در پس حوادث تاریخی، مذهبی، زیستی و اجتماعی آنها را خلق نموده است. این نقوش و پیکره‌ها بی‌تردید یکی از جلوه های درخشان گذشته فرهنگ هر ملتی از جمله ما ایرانیان است که بدون شک فصلی با اهمیت در تاریخ هنر ایران و جهان بوده و می باشد. توجه به تصویرپیکره‌ها و نقوش منجر به شناخت شباهت هایی میان طرح ها ونقش های متفاوت بین سرزمین ها و اعتقادات و باور های آنها نسبت به برخی از نقوش را به ما نشان می دهد. مسئله اصلی پژوهش اخیر بررسی مفهوم زیبایی‌شناسی در نقش‌برجسته‌های دوره هخامنشی و اشکانی و کاربرد آنها در طراحی پوستر معاصر با رویکرد گردشگری می‌باشد.