در جامعه ایران بخصوص در قرن نوزدهم میلادی به وضوح می توان جلوه هایی از فرهنگ و تمدن باستانی ایران در حوزه های مختلفی چون معماری، برخی اشکال هنری، نظامی، ورزشی، برخی رسوم و سنتها چون در اعیاد و جشنها، نقالی و شاهنامه خوانی، بازیها و سرگرمیها، استفاده از نمادها و نشانهای فرهنگ ایران باستان و رواج تاریخ نگاریهایی با مضامین و محتوایی در همین راستا و همچنین در حوزه های سیاسی یا حکومتی مانند ایجاد نقوش برجسته بخصوص در سایتهای باستانی ایران، و یا در مقولاتی چون مشروعیت یابی، نحوه حکومتداری و یا استفاده از برخی اداب و رسوم درباری و یا حتی نامگذاری فرزندان، را شاهد باشیم. می دانیم که سیاحان اروپایی و غیر اروپایی در قرن نوزدهم با نگرش و دیدگاههای مختلف از ایران دیدن نمودند و گزارشهای عینی خویش را در مورد جامعه ایرانی در ابعاد مختلف در سفرنامه های خویش بازتاب داده اند. در میان این سیاحان می توان به افرادی چون پولاک، براون، کرزن، سایکس، اولیویه، فلاندن،گوبینو، دیولافوا، اورسل، بارنز، تورنتن، راولینسون، فوریه، دوسرسی، لایارد، دالمانی، نیکیتین، جکسن، دروویل، موریه،یوشیدا و ... اشاره نمود.