شرط اصلی تحقق گفتگوی تمدنها این نیست که از تکثر معانی و حاکمیت نسبی گرایی سخن بگوییم و تأویل بی پایان نشانه ها را ملاک قرار دهیم. در واقع، چنین دعاوی اصالت تمدن ها را مورد تردید قرار می دهد و طرف های گفتگو را بی اعتبار می کند. نمی توان با این دستاویز که «نشانه ها فاقد معنای قطعی هستند» ارزش های تمدنی و تاثیرگذاری آنها را منکر شد؛ البته نشانه ها مدام در حال تاویل شدن هستند، ولی آیا هر تاویلی در چارچوب هر تمدنی میسر است؟ طرح این دیدگاه از سوی هواداران نظریه ی برخورد تمدنها که «ارزش های هر تمدنی خاص آن است و نمی تواند با ارزش های تمدن های دیگر در آمیزد» و دیدگاه پست مدرنیست ها در این مورد که «داور نهایی وجود ندارد»، در عرصه ی یادگیری تمدنی به نتیجه ای واحد می انجامد