در تاريخ هنر و تمدن هاي ديني، همواره شــاهد ظهور آثار معنوي و روحاني هستيم که سعي در برقراري ارتباط انسان با عوالم ملکوتي دارند و يکي از بارزترين مصاديق آن چهره هاي معنوي است. چهرة انسان هاي وارسته مجالي براي نمايش روحانيت و معنويت در قالب تصوير انساني بوده و همواره در تمدن هاي ديني مورد توجه خاص بوده است. اين چهره ها داراي خصلت هايي است که وقتي در کنار يکديگر قرار داده مي شود چنين به نظر مي آيد که داراي روحي واحد و مشترک هستند. شناسايي ويژگي هاي مشترک چهره هاي معنوي در تمدن هاي ديني هدف اصلي اين تحقيق است. در اين مقاله سعي شده است با استفاده از تحليل و تفسير صورت نوعيه و بيان ديدگاه هاي گوناگون صاحب نظران دربارة آن به شناسايي ويژگي هاي مشترک چهره هاي معنوي و چگونگي استفادة هنرمندان از اين اصول در آثارشان پرداخته شود. ارائة مقاله براساس روش تحقيق توصيفي ـ تحليلي است که اساس آن توصيف نمونه هايي از چهره هاي موجود در برخي از تمدن هاي ديني است و ضمن بررسي نحوة تلقي هنرمندان در تمدن هاي گوناگون نسبت به خلق چهره هاي معنوي که برگرفته از صورت نوعيه اند، برخي از ويژگي هاي مشترک اين چهره ها شناسايي شده است. نتايج اين تحقيق نشان مي دهد که چهره هاي معنوي در تمدن هاي ديني داراي ويژگي هاي مشترکي است که مي توان با استفاده از آن ها، چهره اي آرماني را متصور شد. در نتيجه، مهم ترين ويژگي هاي مشترک اين چهره ها عبارت اند از: ابروان کشيده و کماني، چشمان درشت و بادامي، بيني کشيده، لباني کوچک، پيشاني محراب گونه و گشاده.