ارتباطات و همکاری های علمی و فرهنگی حوزه های علمیه به عنوان میراث ماندگار تشیع, با عالمان و مراکز علمی سایر مذاهب و ادیان جهان, پیشینه درخشان و پرفروغی در گذشته علمی کشور دارد. مراودات علمی و فکری درون دینی و میان دینی بین حوزه های علمیه عراق, ایران و لبنان و تراث گران سنگ حاصل از این ارتباطات, گواه خوبی بر این مدعاست. اما هنگامی که چنین پیشینه ای در کنار وضعیت حضور بین المللی امروزِ مراکز دین پژوهی از یک سو و نیازها, مطالبات و سؤالات و شبهات مراکز علمی و فرهنگی خارج از کشور از سوی دیگر قرار گرفته و مقایسه شود, نقش کم رنگ و غیرمؤثر این مراکز در عرصه بین الملل نمایان می گردد و یک سؤال جدی به این مضمون پیش روی سیاست گذاران و مدیران نهادها و مراکز دین پژوهی قرار می گیرد که؛ «چگونه می توان حضور و همکاری بین المللی مراکز دین پژوهی کشور را پررنگ و مؤثرتر کرد؟ » در این مقاله تلاش شده است با شناسایی و صورت بندی عوامل مؤثر بر همکاری های علمی, مدل سیاست گذاری جامع الاطرافی پیشنهاد شود. این مدل, برای گسترش و غنی سازی دین پژوهی در عرصه بین الملل, مؤلفه هایی مانند الگوی ارتباطی همکاری مشترک, ویژگی های طرف همکاری, شرایط محیطی فضای همکاری و رویکردهای دین پژوهی را مورد توجه قرار داده و آنها را در قالب 17 مؤلفه خرد, بسط و شرح داده است. این مؤلفه ها در نهایت به عنوان ملاک های راهنمای مسئله شناسی و راه حل جویی جهت توسعه و بهبود همکاری های مراکز دین پژوهی معرفی شده و برای عملیاتی ساختن این چارچوب مفهومی نیز, یک فرآیند مدیریتی پیشنهاد شده است.