اندلس نامی است که مسلمانان بر شبه‌جزیره ایبریا اطلاق می‌کرده‌اند و قاضی صاعد آن را از جنوب به مدیترانه، از شمال و مغرب به اقیانوس اطلس و از شرق به کوهسار پیرنه محدود دانسته است که قبل از فتح اسلامی در 92 ق / 711م، در آن‌جا اقوام «ایبری»، «وندال» و «گوت» اقامت و حکومت داشته‌اند. پس از فتح مدتی والیان عرب برآن‌جا حکومت می‌کردند. سپس عبدالرحمان الداخل، حکومت امویان اندلس را تأسیس کرد و قرطبه را به پایتختی برگزید و سیاست‌های جامعی را به اجرا درآورد و بعد از او فرزندش، هشام اول و سپس پسر هشام، حکم اول و درپی او عبدالرحمان دوم (حک: 206 ـ 238 ق) به سیاست‌های او ادامه دادند. در این دوره جاذبه قرطبه همواره دانشمندان و هنرمندان را از بغداد و شرق اسلامی به سوی خود می‌کشانید و سیل کتاب نیز به آن‌جا سرازیر بود. این جریان فرهنگی و هنری مردم ایبریا را مفتون فرهنگ مشرق زمین ساخت و وضعیتی از شیفتگی به مدنیت اسلامی پدید آورد که آن را دوران نوزایی اول نامیده‌اند. بعد از او پسرش، امیرمحمد (حک: 238ـ273 ق) به حکومت نشست که قاضی صاعد دوره وی را سرآغاز دوران آغازین شکوفایی نسبی و یکصدساله علوم در آن سرزمین به شمار آورده است.