دلیلی وجود ندارد که تمدن غربی این‌همه ایده‌آلیست شود و جهان به دو قطب نو و کهنه، تمدن و توحش تقسیم شود، مثل دوقطبی سنتی دارالایمان و دارالکفر. برای توصیف جغرافیای فرهنگی این سیاره بهتر است از یک مدل چندگرایانه و پلورالیستی بهره گرفته شود، و کثرت و تعدد و تنوع و تفاوت اقوام و ملل و افق‌ها و ارزش‌ها و سنت‌های فکری پذیرفته شود و امپراطوری‌گری فرهنگی در میان نباشد. مدرنیسم نه یک دوران تاریخی که یک رویکرد است، و باور مطلق به مدرنیسم خود رفتاری ضد مدرن و سنت پرستانه است، از امروز باید در برابر کاستی‌های دیروز دفاع کرد اما برای عبور به فردا انتقاد کرد.