در ایامی که بعضی از ایرانیان بیخبر از حقایق تمدن فرهنگی، تقلید کارهای ناشایست را تمدن میخوانند و به دست خود میخواهند تمدن دوهزار و پانصد ساله ایران را نابود کنند، بر خود واجب میدانم که در نخستین رساله که -بعد از سفری دراز- به آستانهی ملت ایران تقدیم میکنم یکی از مهمترین مسائل اجتماعی را مورد بحث قرار دهم و امیدوارم که جوانان مملکت این هدیه ناچیز را از من قبول کند. اگر عمر باشد و فرصت، باید باز این قبیل مطالب را به میان آوریم و با هم بنشینیم و بگوییم و بشنویم چراکه چیزهای گفتنی و شنیدنی بسیار داریم.
/
/