این اثر مهمترین اثری است که به مسئله نقش تمدن در سیاست بین الملل و سیاست خارجی دولت ها پرداخته است که با نگاه به تمدن به مثابه یک وضعیت و تصویر حالت جنگ دائمی، قرائتی تک‎ساحتی و ایستا از تمدن ارائه داد. هانتینگتون در این اثر به چگونگی صورت‎بندی نظم در جهانی که در آن تمدن‎ها مهمترین متغیر بر رفتارهای بین‎المللی می‎باشند پرداخته است. در این اثر تمدن به عنوان یک ابژه و عینیت مورد مطالعه قرار می‎گیرد، و خود تمدن به عنوان سوژه و رویکرد از آن استفاده نمی‎شود و همین امر سبب می‎شود که چگونگی ارتباط تمدن‎ها از منظر نظریه‎ای خاص ـ رئالیسم فرهنگی ـ مورد بررسی قرار گیرد. از آنجایی که مفروضه‎های مفهومی تحلیل از پیش تعیین شده‎اند، لذا پیامدهای مشخصی استخراج می‎شود و به نوعی نظریه تبیینی ارائه می‎شود. این اثر مهمترین اثری بود که در پایان قرن بیستم توانست تمدن را به دانش روابط بین‎الملل وارد کند.