شهرها صورت ها و نمادهای تمدن هستند. شهر به ما نشان می دهد که ساکنان آن چه کسانی هستند و عالم آنان چه عالمی است، شهرها واگویه وضعیت ها هستند وضعیت های بشری که مجسد و کالبدی شده اند. شهرها در طول تاریخ هماره یک شکل نبوده اند. مسلمانان برای خود شهرهایی داشته اند که علی رغم تحولات تاریخی و جغرافیایی از نوعی وحدت و اشتراک در مبانی و شکل و کالبد برخوردارند. در غرب جدید و به خصوص در قرن بیستم نیز این وحدت و یک شکلی در شهرهای مدرن قابل دهگیری است. نویسنده در این کتاب به تاریخ شهرها در اسلام و جهان غرب پرداخته و سعی نموده مبانی تفکری شهرها را واکاود و نشان دهد که چرا شهرها در این دو عالم به این شکل بوده اند و شکل دیگری نداشته اند. پرسش و مسئله کتاب اصالتاً پرسش از وضعیت کنونی ایران معاصر و شهرهای آن است. مولف نشان داده است که اصفهان و نیویورک کجا هستند و سعی کرده نشان دهد تهران معاصر هیچ جا نیست و دلایل این امر را در پرتو یک مطالعه تاریخی پی گرفته است. ما اکنون در تهران بی هویت زندگی می کنیم و همه شهرهایمان را خودآگاه مانند تهران خواهیم ساخت، چرا ما چنین می کنیم؟ آیا از غلبه مدرنیته بر شهر هایی که قرار است پس از انقلاب اسلامی، دینی باشند چاره ای هست؟ آیا امکان احیای شهرهای اسلامی در بستر تمدن مدرن زده ایران وجود دارد؟ چرا تهران این شکل و کالبد را دارد؟ آیا روزی تهران مانند نیویورک خواهد شد؟ .... این کتاب درآمدی است تاریخی برای پاسخ به این سوالات.